َيا ابْنَ جُنْدَبٍ إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ يَخَافُونَ اللَّهَ وَ يُشْفِقُونَ أَنْ يُسْلَبُوا مَا أُعْطُوا مِنَ الْهُدَى فَإِذَا ذَكَرُوا اللَّهَ وَ نَعْمَاءَهُ وَجِلُوا وَ أَشْفَقُوا- وَ إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إِيماناً مِمَّا أَظْهَرَهُ مِنْ نَفَاذِ قُدْرَتِهِ- وَ عَلى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ
Писари Ҷундаб! Мӯъминон фақат ононанд, ки аз Худо метарсанд ва бими он доранд, ки неъмати ҳидоятро аз даст бидиҳанд.
Ҳангоми ёди Худо ва неъматҳояш бар худ биларзанд ва нигарон шаванд ва чун оёти илоҳӣ бар онон хонда шавад бадончи нуфузи қудрати ӯ зоҳир сохт бар имонашон бияфзояд ва бар Парвардигорашон таваккул кунанд.