Бо вуруди Ислом ба ҷаҳониён асолат ва арзиши  башарият баргардонида шуд. Махсусан ки арзиши аз даст рафтаи зан дар ҷомеа. То зуҳури Ислом зан на ҷойгоҳи иҷтимоӣ дошт на арзиши хоссе. Аммо бо вуруди дини мубини Ислом ба зан арзиш ва ҷойгоҳаш баргардонида шуд.

Дар ривоятҳо зиёд дорем, ки ба зан ва ҷойгоҳи дуняви ва маънавии ӯ арзиш волое бахшидааст. Зан яъне модар, дар ривоят биҳиштро ки макони басо муқаддас ва бо арзиш аст, зери қадами зан модар дониста шудааст. “Биҳишт зери пои модарон аст”.

Дар ривоёти дигаре дорем “ اَلمَرأَةُ رَیحانَةٌ”, зан гул аст. Ҳоло шумо бибинед, агар марде бо як гуле бо хушунат ва беэътино рафтор кунад ва аз гул посдорӣ накунад, чи қадар золиму бад аст. Мисли таҳмил кардани зиёдаравӣ ва зиёдахоҳии мард аз зан ва таваққуъоти беҷо ва зиёдӣ.

“اَلمَرأَةُ رَیحانَةٌ وَ لَیسَت بِقَهرَمانَةٍ” қаҳрамон нест яъне зан, корпардози шумо нест, ки ҳамаи корҳои зиндагиро рӯи души ӯ бигузоред ва баъд ҳам аз ӯ бозхост кунед. На! Ин як гул аст дар дасти шумо... ҳатто агар донишманд ё сиёсатмадор бошад, дар баҳси муоширати хонаводагӣ, ӯ гул аст. ва таваққуъоти беҷо ва зиёдӣ.