Издивоҷ ҳадафи асли зиндаги нест; балки василаи коромад ва муассире аст, ки ба кумаки он метавон ба ҳадаф расид.

Башар ба ҳукми табии ва ниёзҳояш пайваста бо инсонҳои дигар дар иртибот аст ва кайфияти равобити ӯ ба ҳадде муҳим аст ки кайфияти зиндагиашро мушаххас месозад. Мисли рагҳо ки василаи тағзия ва

рушди бадан ҳастанд, робитаи инсон низ абзори рушди шахси, шуғли ва иҷтимои ӯ маҳсуб мешавад. Агар ҳамаи робитаҳое ки як фард аз кудаки то бузургсоли бо дигарон барқарор мекунад, дар назар муҷассам кунем, асари онҳоро бар тараққи ва такомули ӯ равшантар мебинем ва тардид намекунем, ки ин доду ситаҳоди инсони дар иҷоди шоди ва пирузи ё ғаму бозмондаги фард ва иҷтимоъ, нақши бузург ва асоси ба уҳда доранд.

Асар ва аҳамияти робита ва огоҳи аз ин ки кайфияти робитаҳои ҳар кас, кайфияти зиндаги ӯро таъин мекунад, моро муштоқ месозад ки бидонем робитаи солим ва созанда чи вижагиҳое дорад. Алоқаманди мо ба хонавода ҳамсар ва хешон ва наздикон ва махсусан тарс аз ҷудоиҳои нохоста ин донишро заруритар месозад. Доштани ин огоҳи зарури аст чун мебинем, ки бо ба коргири он беҳтар метавонем бо мардум ва афроде ки дусташон дорем, иртиботи матлуб ва самарабахш барқарор созем.

1.Огоҳи аз ҳадафҳо

Афроде ки бо якдигар робитаи солим ва созанда доранд, аз ҳадафҳои робиати худ бо дигарон, комилан огоҳ ҳастанд. Ин афрод ба булуғи фикрии лозим расидаанд ва дарёфтаанд, ки ҳеҷ кас бо дигаре робитае барқарор намекунад, магар инки бихоҳад ба ӯ манфиате бирасад, ин менфиат метавонад модди, маънави ё маҷмуае аз ҳар ду бошад. Афрод пеш аз издивоҷ фикр мекунанд, ки ҳарки ҳастанд ва ҳар чи бошанд, зиндагиашон ба танҳои комил нест, бинобар ин фардеро баргузида ва бо ӯ издивоҷ мекунанд то бо иҷоди зиндаги муштарак ба такомули беҳтар даст ёбанд. Ҳадафи кулли ва интизор зимни ҳамсарон, ин аст ки зиндаги муштаракашон ба маротиб ризоятбахштар аз зиндаги танҳои онҳо бошад. Бинобар ин ба сурати мудовим, кайфият ду давраро бо ҳам месанҷанд то ҳар худ шоҳиди ризояти бештаре буда ва ҳам ҳамсари хешро ба ризояти орзу шуда бирасонанд. Онҳо бино ба ҳадафи кулли ки доранд, пайваста мекушанд то дар ҳар шароите барои саломат, хушнуди, шоди ва сарбаланди ҳамсар баргузида, ё фарди бартар зиндаги худ, талош кунанд ва бо ӯ ба истиқболи янда бираванд.

Нуктаи муҳим

Хеле аз ҷавонон ки ба тозаги издивоҷ карданд бояд бидонанд, ки издивоҷ ҳадафи асли зиндаги нест; балки василаи коромад ва муассире аст ки ба кумаки он метавон ба аҳдоф расид. Касоне ки тасаввур мекунад ҳадафи онҳо издивоҷ кардан аст, махсусан духтарҳои кам сину сол, ҳамин ки чанд ҳафта аз издивоҷи онҳо гузашт ва шуру шавқашон хобид ва ҳамсарашон маҷбур шуд то дер вақт барои идораи зиндаги кор ва фаолият дошта бошад, ба якбора афсурда шуда ва кохи омол ва орзӯҳояшонро вайрон мебинад ва бархе дигар таваққуъи зиёде аз ҳамсар пайдо мекунанд, албатта не таваққуъи моли, таваққуъи рафтори, масалан инки ҳар шаб барои онҳо ҳадяе бихарад, ҳамеша нақши як ошиқро бози кунад ва ...

Шумо бояд дар зиндаги ҳадфи беҳтаре дошта бошед.

Зану шавҳари муваффақ ҳар як ҳадафи худро огоҳона ва бо басират интихоб мекунанд ва тамоми роҳҳои расидан ба он ҳадафҳоро барраси мекунанд ва бо мушорикат ва таҳлили роҳи ҳаллҳо, буҳтарин ва муносибтарин ва кутоҳтарин роҳро бар мегузинанд. Онон дар сурати мувоҷеҳ бо мавонеъи эҳтимоли ки аз расидан ба ҳадафҳо дурашон месозад, наҳаросида ва бо барраси мушкил, монеъ ё монеъҳои мавҷудро бартараф месозанд. Онҳо медонанд ки расидан ба аҳдофи зиндаги, ҳамвора фарозу нишебҳое дорад, ки боситаи бо тафаккур ва баҳраманди аз маҷмуае тавоноиҳои мавҷуди хонаводаҳо, ба дурусти аз тангноҳо, ба саломат убур кунанд. Ҳамсаратонро аз аҳдофатон огоҳ кунед ва аз ҳадафҳои ӯ ҳам бипурсед ва дар расидан ба ҳадафҳоятон, пушти якдигар бошед.

2.Эътимод

Ҳар навъ робитае барои идома ёфтан бояд аз дараҷае аз эътимод бархурдор бошад ва тарафайни робита бояд қобили эътимод будани худашонро дар амал нишон диҳанд. Ҳеч чиз мисли эътимод, идомаи робитаро тазмин намекунад, ҳар чи робита солимтар бошад, мизони эътимод дар он робита нисбат ба якдигар, бештар аст ва ҳар чи афрод дар робитае реша бидавонанд, эътимоли саломати он робитаро афзоиш медиҳанд. Маъмулан ҳамсарон ба далели эътимоди фаровон ба якдигар, аз ҳама асрор, иттилоот ва хуби ва бадиҳои якдигар бо хабаранд. Бояд ба ёд дошт агар чи эътимод бетарин роҳи суботи ишқ ва дӯсти аст, сӯи истифода аз он мавҷиби сусти иртибот ва набудани он сабаби гусастани он мешавад. Дар доштани эътимод низ бояд таодул дошт зеро ки эътимоди мутлақ метавонад ба фиреб хурдан ва кас эътимоди метавонад ба заҷр кашидан, мунҷар шавад. Дар ин робита, асли асоси, эътимоди амали аст ва суҳбат аз эътимод ки ҷанбаи шиори дошта бошад, ба беҳбуди робита ва саломати он кумак намекунад. Нуктаи муҳим ин ки ҳеҷ вақт ҳатто наздики кор нашавед ки эътимоди ҳамсаратон нисбат ба шумо кам шавад, эътимод чизе нест ки ба роҳати ба даст ояд.