Ҳар кас аз аҳли назарро ба баёне дори

Чашми бад дур ки хуш теғи забоне дори

Рӯй чун оинаро дар бағали хатт магузор

Ту ки чун шарму ҳаё оина доне дори

Чи зарураст ба шамшери тағофул куштан?

Ту ки чун абрӯи пайваста камоне дори

Чашми шухи ту ба инсоф намепардозад

Варна дар ҳар назре мулки ҷаҳоне дори

Талхкоме зи ту ҳаргиз ба навое нарасид

Ту ҳам эй ғунча дилат хуш ки даҳоне дори

Эй гули шух ки мағрур баҳорон шудаи

Хабарат нест ки дар пайи чи хазоне дори

Хидмати пири харобот зи тавфиқот аст

Аз ҷавонмарди агар ному нишоне дори

Ғами ин води пурхор чаро бояд хурд?

Ту ки чун бехабаре тахти равоне дори?

Дар шабистони ту си шаб маҳи идаст муқим

Агар аз хони қаноат лаби ноне дори

Мешавад оқибати кор чароғат равшан

Дар ҳарими дил агар сӯзи ниҳоне дори

\пой дар доми таслиму ризо муҳкам кун

Марав аз роҳ ки дар даст иноне дори

Бар забон ҳарфи насанҷида маёвар Соиб

Агар аз мардум санҷида нишоне дори

Соиби Табрези

هر کس از اهل نظر را به بیانی داری

چشم بد دور که خوش تیغ زبانی داری

روی چون آینه را در بغل خط مگذار

تو که چون شرم و حیا آینه دانی داری

چه ضرورست به شمشیر تغافل کشتن؟

تو که چون ابروی پیوسته کمانی داری

چشم شوخ تو به انصاف نمی پردازد

ورنه در هر نظری ملک جهانی داری

تلخکامی ز تو هرگز به نوایی نرسید

تو هم ای غنچه دلت خوش که دهانی داری

ای گل شوخ که مغرور بهاران شده ای

خبرت نیست که در پی چه خزانی داری

خدمت پیر خرابات ز توفیقات است

از جوانمردی اگر نام و نشانی داری

غم این وادی پرخار چرا باید خورد؟

تو که چون بی خبری تخت روانی داری؟

در شبستان تو سی شب مه عیدست مقیم

اگر از خوان قناعت لب نانی داری

می شود عاقبت کار چراغت روشن

در حریم دل اگر سوز نهانی داری

پای در دامن تسلیم (و) رضا محکم کن

مرو از راه که در دست عنانی داری

بر زبان حرف نسنجیده میاور صائب

اگر از مردم سنجیده نشانی داری