Агар лаззати тарк лаззат бидони,

Дигар шаҳвати нафс, лаззат нахони.

Ҳазорон дар аз халқ бар худ бибанди,

Гарат боз бошад даре осмони.

Суфраҳои улво кунад ҷонат,

Гар аз чанбари оз бозаш бирони.

Валекин туро сбари анқо набошад,

Ки дар доми шаҳват ба гунҷишке бимони.

Зи сурат парастиданат меҳаросам,

Ки то зиндаи раҳ ба маъни надони.

Гар аз боғ онаст гиёҳе барояд,

Гиёҳонат намояд гули бустонӣ.

Дареғ оядат ҳар ду олам харидан.

Агар қади нақд ки дори бидони.

Ба мулке даме зин нашояд харидан,

Ки аз даври умарт бишуд ройгони.

Ҳами ҳосилат боша аз умри боқи,

Агар ҳамчунинаш ба охир расони.

Биё то беҳ аз зиндагони ба дастат,

Чи афтод то сарф шуд зиндагони.

Чунон мерави сокину хоб дар сар,

Ки мутарсам аз корвон боз мони.

Васият ҳамин аст ҷони бародар,

Ки авқот зоеъ макун то тавони.

Садафвор бояд забон дар кашидан,

Ки вақте ки ҳоҷат бувад дурр чакони.

Ҳама умр талхи кашидаст Саъдӣ,

Ки номаш баромад ба ширин забонӣ

Саъди Шерозӣ

اگر لذت ترک لذت بدانی

دگر شهوت نفس، لذت نخوانی

هزاران در از خلق بر خود ببندی

گرت باز باشد دری آسمانی

سفرهای علوی کند مرغ جانت

گر از چنبر آز بازش پرانی

ولیکن تو را صبر عنقا نباشد

که در دام شهوت به گنجشک مانی

ز صورت پرستیدنت می‌هراسم

که تا زنده‌ای ره به معنی ندانی

گر از باغ انست گیاهی برآید

گیاهت نماید گل بوستانی

دریغ آیدت هر دو عالم خریدن

اگر قدر نقدی که داری بدانی

به ملکی دمی زین نشاید خریدن

که از دور عمرت بشد رایگانی

همین حاصلت باشد از عمر باقی

اگر همچنینش به آخر رسانی

بیا تا به از زندگانی به دستت

چه افتاد تا صرف شد زندگانی

چنان می‌روی ساکن و خواب در سر

که می‌ترسم از کاروان باز مانی

وصیت همین است جان برادر

که اوقات ضایع مکن تا توانی

صدف وار باید زبان درکشیدن

که وقتی که حاجت بود در چکانی

همه عمر تلخی کشیدست سعدی

که نامش برآمد به شیرین زبانی