Гоҳ гоҳе аз дидаи ибрат бо дунё дидаам

Кай ба ин ҳангома аз баҳри тамошо дидаам

Чархтар доман ки бошад даъви исмат кунад

Офтобашро дар оғуши масеҳо дидаам

Пеши чашми ман савдо шаҳри хун мурдае аст

Нақши худ чун лола дар домони саҳро дидаам

Теғ агар аз осмон бар фарқи ман борида аст

Хор дар чашмам агар ҳаргиз ба боло дидаам

Дар таҳи пироҳани ҳасти нагунҷам чун ҳубоб

Қатраи ночиз худро то ба дарё дидаам

Дар канори гул чу шабнам хор дорам зери по

Руи гарми то аз он хуршед симо дидаам

Санг хоҳад дод музди сахт ҷониҳои ман

Дида нарми ки ман аз корфармо дидаам

Нишоҳи саҳбои ишратро намедонам ки чист

Хушае аз дур дар дасти сурайё дидаам

Нест Соиб ҳеч кас дар хурда бини ҳамчу ман

Сад саводи аъзам аз холи сувайдо дидаам

Соиби Табрезӣ

گاه گاه از دیده عبرت با دنیا دیده ام

کی به این هنگامه از بهر تماشا دیده ام

چرخ تر دامن که باشد دعوی عصمت کند

آفتابش را در آغوش مسیحادیده ام

پیش چشم من سواد شهر خون مرده ای است

نقش خود چون لاله در دامان صحرا دیده ام

تیغ اگر از آسمان بر فرق من باریده است

خار در چشمم اگر هرگز به بالا دیده ام

درته پیراهن هستی نگنجم چون حباب

قطره نا چیز خود را تا به دریا دیده ام

در کنار گل چو شبنم خار دارم زیر پا

روی گرمی تا ازان خورشید سیما دیده ام

سنگ خواهد داد مزد سخت جانیهای من

دیده نرمی که من از کارفرما دیده ام

نشاه صهبای عشرت را نمی دانم که چیست

خوشه ای از دور در دست ثریا دیده ام

نیست صائب هیچ کس در خرده بینی همچو من

صد سواد اعظم از خال سویدا دیده ام