Аз азизон рафта рафта шуд туҳи ин хокдон

Як тан аз ояндагон нагрифт ҷои рафтагон

Олам аз аҳли саодат як қалам холи шудаст

З-он ҳумоюн тоирон монда аст муште устухон

Нест ҷуз санги мазор аз номдорон бар замин

Нақши поӣ чанд бар ҷомаҳо монда аст аз корвон

Зери гардун рост кешонро намебошад қарор

Манзили осоиш тираст берун аз камон

Боз мегардад ба ҷон бе нафс сӯи адам

Ҳар ки дар мулки вуҷуд ояд зи равшан гавҳарон

Мо ба ин даҳ рӯза умр аз зиндаги сер омадем

Хизр чун тан дод, ҳайронам, ба умри ҷовидон?

Пеш аз ин бар рафтагон афсус мехурданд халқ

Мехуранд афсус дар айёми мо бар мондагон

Масти ғафлат шуъур аз халқ Соиб бурда аст

То ки пеша зиндагӣ марг бархезад азин хоби гарон?

Соиби Табрезӣ

از عزیزان رفته رفته شد تهی این خاکدان

یک تن از آیندگان نگرفت جای رفتگان

عالم از اهل سعادت یک قلم خالی شده است

زان همایون طایران مانده است مشتی استخوان

نیست جز سنگ مزار از نامداران بر زمین

نقش پایی چند بر جا مانده است از کاروان

زیر گردون راست کیشان را نمی باشد قرار

منزل آسایش تیرست بیرون از کمان

باز می گردد به جان بی نفس سوی عدم

هر که در ملک وجود آید ز روشن گوهران

ما به این ده روزه عمر از زندگی سیر آمدیم

خضر چون تن داد، حیرانم، به عمر جاودان؟

پیش ازین بر رفتگان افسوس می خوردند خلق

می خورند افسوس در ایام ما بر ماندگان

مستی غفلت شعور از خلق صائب برده است

تا که پیش از مرگ برخیزد ازین خواب گران؟