Пеш аз инҳо фикр мекардам Худо
Хонае дорад канори абрҳо
Мисли қасри подшоҳи қиссаҳо
Хиште аз алмос, хиште аз тало
Пояҳои бурҷаш аз оҷу булур
Бар сари тахте нишаста бо ғурур
Моҳ барқи кучаке аз тоҷи ӯ
Ҳар ситора, пулаке аз тоҷи ӯ
Атласи пироҳани ӯ, осмон
Нақши рӯи домани ӯ, каҳкашон
Раъду барқи шаб, танини хандааш
Селу туфон, наъраи туфандааш
Дукмаи пироҳани ӯ, офтоб
Барқи теғи ханҷари ӯ моҳтоб
Ҳеҷ кас аз ҷойи ӯ огоҳ нест
Ҳеҷ касро дар ҳузураш роҳ нест
Пеш аз инҳо хотирам дилгир буд
Аз Худо дар зеҳнам ин тасвир буд
Он Худо бераҳм буду хашмгин
Хонааш дар осмон, дур аз замин
Буд, аммо дар миёни мо набуд
Меҳрубону содаву зебо набуд
Дар дили ӯ дӯсти ҷое надошт
Меҳрубони ҳеҷ маъное надошт
Ҳарчи мепурсидам, аз худ, аз Худо
Аз замин, аз осмон, аз абрҳо
Зуд мегуфтанд: Ин кори Худост
Пурсу ҷу аз кори ӯ кори хатост
Ҳарчи мепурси, ҷавобаш оташ аст
Об агар хурди, азобаш оташ аст
То бубанди чашм, курат мекунад
То шуди наздик, дурат мекунад
Каҷ гушуди даст, сангат мекунад
Каҷ ниҳоди пой, лангат мекунад
Бо ҳамин қисса, дилам машғул буд
Хобҳоям, хоби деву ғул буд
Хоб медидем, ки ғарқи оташам
Дар даҳони аждаҳои саркашам
Дар даҳони аждаҳои хашмгин
Бар сарам борони гурзи оташин
Маҳв мешуд наъраҳоям, бе садо
Дар танини хандаи хашми Худо...
Нияти ман, дар намозу дар дуо
Тарс буду ваҳшат аз хашми Худо
Ҳарчи мекардам, ҳама аз тарс буд
Мисли азбар кардани як дарс буд
Мисли тамрини ҳисобу ҳандаса
Мисли танбиҳи мудири мадраса
Талх, мисли хандаи беҳавсала
Сахт, мисли ҳалли садҳо масъала
Мисли таклифи риёзи сахт буд
Мисли сарфи феъли мози сахт буд
То ки як шаб даст дар дасти падар
Роҳ афтодам ба қасди як сафар
Дар миёни роҳ, дар як русто
Хонае дидам, хубу ошно
Зуд пурсидам: Падар, инҷо куҷост
Гуфт, инҷо хонаи хуби Худост
Гуфт: Инҷо мешавад як лаҳза монд
Гушаи хилват, намози сода хонд
Бо вузуе, дасту рӯе тоза кард
Бо дили худ, гуфтугуе тоза кард
Гуфтамаш, пас он Худои хамшгин
Хонааш инҷост? Инҷо, дар замин
Гуфт: Оре, хонаи ӯ бериёст
Фаршҳояш аз гилему буриёст
Меҳрубону содаву бекина аст
Мисли нуре дар дили оина аст
Одати ӯ нест хашму душмани
Номи ӯ нуру нишонаш равшани
Хашм, номе аз нишониҳои ӯст
Ҳолате аз меҳрубониҳои ӯст
Қаҳри ӯ аз оташе, ширинтар аст
Мисли қаҳри меҳрубони модар аст
Дӯстиро дӯст, маъни медиҳад
Қаҳр ҳам бо дӯст маъни медиҳад
Ҳеҷ кас бо душмани худ, қаҳр нест
Қаҳри ӯ ҳам нишони дӯсти аст..
Тоза фаҳмидам Худоям, ин Худост
Ин Худои меҳрубону ошност
Дӯсте, аз ман ба ман наздиктар
Аз раги гардан ба ман наздиктар
Он Худои пеш аз инро бод бурд
Номи ӯро ҳам дилам аз ёд бурд
Он Худо мисли хиёлу хоб буд
Чун ҳубобе, нақш рӯи об буд
Метавонам баъд аз ин, бо ин Худо
Дӯст бошам, дӯст, поку бериё
Метавон бо ин Худо парвоз кард
Суфраи дилро барояш боз кард
Метавон дар бораи гул ҳарф зад
Софу сода, мисли булбул ҳарф зад
Чикка чикка мисли борон роз гуфт
Бо ду қатра сад ҳазорон роз гуфт
Метавон бо ӯ самими ҳарф зад
Мисли ёрони қадими ҳарф зад
Метавон таснифе аз парвоз хонд
Бо алифбои сукут овоз хонд
Метавон мисли алафҳо ҳарф зад
Бо забони бе алифбо ҳарф зад
Метавон дар бораи ҳар чиз гуфт
Метавон шеъри хиёлангез гуфт
Мисли ин шеъри равону ошно:
Пеш аз инҳо фирк мекардам Худо...
Қайсари Аминпур
پیش از اینها فکر میکردم خدا
خانه ای دارد کنار ابر ها
مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس خشتی از طلا
پایه های برجش از عاج و بلور
بر سر تختی نشسته با غرور
ماه برق کوچکی از از تاج او
هر ستاره پولکی از تاج او
اطلس پیراهن او آسمان
نقش روی دامن او کهکشان
رعد و برق شب طنین خنده اش
سیل و طوفان نعره ی توفنده اش
دکمه ی پیراهن او آفتاب
برق تیر و خنجر او ماهتاب
هیچ کس از جای او آگاه نیست
هیچ کس را در حضورش راه نیست
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویربود
آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان دور از زمین
بود ،اما میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت
... هر چه میپرسیدم از خود از خدا
از زمین از اسمان از ابر ها
زود می گفتند این کار خداست
پرس و جو از کار او کاری خطاست
هر چه می پرسی جوابش آتش است
آب اگر خوردی جوابش آتش است
تا ببندی چشم کورت می کند
تا شدی نزدیک دورت میکند
کج گشودی دست ،سنگت می کند
کج نهادی پا ی لنگت می کند
تا خطا کردی عذابت می دهد
در میان آتش آبت می کند
با همین قصه دلم مشغول بود
خوابهایم خواب دیو و غول بود
خواب می دیدم که غرق آتشم
در دهان شعله های سرکشم
در دهان اژدهایی خشمگین
بر سرم باران گرز آتشین
محو می شد نعره هایم بی صدا
در طنین خنده ی خشم خدا ...
نیت من در نماز ودر دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه می کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن یک درس بود ..
مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه
تلخ مثل خنده ای بی حوصله
سخت مثل حل صد ها مسئله
مثل تکلیف ریاضی سخت بود
مثل صرف فعل ماضی سخت بود
تا که یک شب دست در دست پدر
راه افتادیم به قصد یک سفر
در میان راه در یک روستا
خانه ای دیدیم خوب و آشنا
زود پرسیدم پدر اینجا کجاست
گفت اینجا خانه ی خوب خداست
گفت اینجا می شود یک لحظه ماند
گوشه ای ختوت نمازی ساده خواند
با وضویی دست ورویی تازه کرد
گفتمش پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست ؟اینجا در زمین؟
گفت :آری خانه ی او بی ریاست
فرشهایش از گلیم و بوریاست
مهربان و ساده و بی کینه است
مثل نوری در دل آیینه است
عادت او نیست خشم و دشمنی
نام او نور و نشانش روشنی
خشم نامی از نشانی های اوست
حالتی از مهربانی های اوست
قهر او از آشتی شیرینتر است
مثل قهر مهربان مادر است
دوستی را دوست معنی می دهد
قهر هم با دوست معنی می دهد
هیچ کس با دشمن خود قهر نیست
قهری او هم نشان دوستی ست
تازه فهمیدم خدایم این خداست
این خدای مهربان و آشناست
دوستی از من به من نزدیکتر
از رگ گردن به من نزدیکتر
آن خدای پیش از این را باد برد
نام او راهم دلم از یاد برد
آن خدا مثل خیال و خواب بود
چون حبابی نقش روی آب بود
می توانم بعد از این با این خدا
دوست باشم دوست ،پاک و بی ریا
می توان با این خدا پرواز کرد
سفره ی دل را برایش باز کرد
می توان در بارهی گل حرف زد
صاف و ساده مثل بلبل حرف زد
چکه چکه مثل باران راز گفت
با دو قطره صد هزاران راز گفت
می توان با او صمیمی حرف زد
مثل یاران قدیمی حرف زد
می توان تصنیفی از پرواز خواند
با الفبای سکوت آواز خواند
می توان مثل علف ها حرف زد
با زبانی بی الفبا حرف زد
می توان در باره ی هر چیز گفت
می توان شعری خیال انگیز گفت
مثل این شعر روان و آشنا
تازه فهمیدم خدایم این خداست
این خدای مهربان و آشناست
دوستی از من به من نزدیک تر
از رگ گردن به من نزدیک تر
قیصر امین پور