Юсуфи Канъон чу ба Миср орамид

Сити вай аз Миср ба Канъон расид

Буд дар он ғамкада як дусташ

Пур шуда мағзи вафо пусташ

Раҳ ба сӯи меҳри ҷамолаш супурд

Оинае баҳри раҳ овард бурд

Юсуф аз ӯ кард ниҳоне савол

К-эй шуда муҳрим ба ҳарими висол

Дар талабам ранҷи сафар бурдаӣ

З-ин сафарам туҳфа чи овардаӣ?

Гуфт: Ба ҳар сӯ назар андохтам

Ҳеч матое чу ту нашнохтам

Оинае баҳри ту кардам ба даст

Пок зи ҳар гуна ғуборе ки ҳаст

То чу ба он дидаи худ во куни

Сурати зебот тамошо куни

Туҳфаи афзун зи лиқои ту чист?

Гар рави аз ҷой, ба ҷои ту кист?

Нест ҷаҳонро ба сафои ту кас

Ғофил аз ин, тира дилонанду бас

Ҷомӣ, аз ин тира дилон пеш бош

Сайқали оинаи хеш бош

То чу битоби рух аз ин тира ҷой

Юсуфи ғайби ту шавад рунамой

Абдураҳмони Ҷомӣ

یوسف کنعان چو به مصر آرمید

صیت وی از مصر به کنعان رسید

بود در آن غمکده یک دوستش

پر شدهٔ مغز وفا پوستش

ره به سوی مهر جمالش سپرد

آینه‌ای بهر ره آورد برد

یوسف از او کرد نهانی سؤال

کای شده محرم به حریم وصال!

در طلبم رنج سفر برده‌ای

زین سفرم تحفه چه آورده‌ای؟

گفت: «به هر سو نظر انداختم

هیچ متاعی چو تو نشناختم

آینه‌ای بهر تو کردم به دست

پاک ز هر گونه غباری که هست

تا چو به آن دیدهٔ خود واکنی

صورت زیبات تماشا کنی

تحفه‌ای افزون ز لقای تو چیست؟

گر روی از جای، به جای تو کیست؟

نیست جهان را به صفای تو کس

غافل از این، تیره دلان‌اند و بس!»

جامی، ازین تیره دلان پیش باش!

صیقلی آینهٔ خویش باش

تا چو بتابی رخ ازین تیره‌جای

یوسف غیب تو شود رونمای