Эй ба ёдат тоза ҷони ошиқон

Аз оби лутфат тар, забони ошиқон

Аз ту бар олам фитода сояе

Хубруёнро шуда сармояе

Ошиқон афтодаи он сояанд

Монда дар савдо аз он сармояанд

То зи Лайли сирри ҳуснаш сар назад

Ишқи ӯ оташ ба Маҷнун дар назад

То лаби Ширин накарди чун шакар

Он ду ошиқро нашуд хунин, ҷигар

То нашуд Азро зи ту симин изор

Дидаи Вомиқ нашуд симоб бор

То ба кай дар парда боши ишвасоз

Оламе бо нақши парда ишқбоз?

Вақт шуд кин парда бигшоӣ зи пеш

Холи аз парда намоӣ рӯи хеш

Дар тамошои худам бехуд куни

Фориғ аз тамйизи неку бад куни

Ошиқе бошам ба ту афрухта

Дидаро аз дигарон бар духта

Гарчи бошам нозир аз ҳар манзаре

Ҷуз ту дар олам набинам дигаре

Дар ҳарими ту дуӣро бор нест

Гуфту гӯи андаку бисёр нест

Аз дуӣ хоҳам ки яктоям куни

Дар мақомоти яке, ҷоям куни

То чу он содаи рамида аз дуӣ

Ин манам гуям Худоё! Ё туӣ?

Гар манам ин илму қудрат аз куҷост?

Вар туӣ ин аҷзу сусти аз ки хост?

Абдураҳмони Ҷомӣ

ای به یادت تازه جان عاشقان!

ز آب لطفت تر، زبان عاشقان!

از تو بر عالم فتاده سایه‌ای

خوبرویان را شده سرمایه‌ای

عاشقان افتادهٔ آن سایه‌اند

مانده در سودا از آن سرمایه‌اند

تا ز لیلی سر حسنش سر نزد

عشق او آتش به مجنون در نزد

تا لب شیرین نکردی چون شکر

آن دو عاشق را نشد خونین، جگر

تا نشد عذرا ز تو سیمین‌عذار

دیدهٔ وامق نشد سیماب‌بار

تا به کی در پرده باشی عشوه‌ساز

عالمی با نقش پرده عشقباز؟

وقت شد کین پرده بگشایی ز پیش

خالی از پرده نمایی روی خویش

در تماشای خودم بی‌خود کنی

فارغ از تمییز نیک و بد کنی

عاشقی باشم به تو افروخته

دیده را از دیگران بردوخته

گرچه باشم ناظر از هر منظری

جز تو در عالم نبینم دیگری

در حریم تو دویی را بار نیست

گفت و گوی اندک و بسیار نیست

از دویی خواهم که یکتای‌ام کنی

در مقامات یکی، جای‌ام کنی

تا چو آن سادهٔ رمیده از دویی

«این منم» گویم «خدایا! یا توئی؟»

گر منم این علم و قدرت از کجاست؟

ور تویی این عجز و سستی از که خاست؟