Гӯӣ он ёр ки ҳар ду зи ғамаш хастаем
Бо хабар нест ки мо дар ғами ӯ бехабарем
Аз хиёли сари зулфаш сари мо пурсуд аст
Ин хиёлест ки мо аз сари ӯ даргузарем
Бо қаду зулфи дарозаш назаре мебозем
То нагуянд ки мо мардуми кутаҳназарем
Дил фаикандаст дар ин оташи савдо моро
Ваҳ ки аз дасти дили хеш чи хунин ҷигарем
Ишқ ранҷест ки тадбир намедонемаш
Васл ганҷест ки мо раҳ ба сараш менабарем
Ҷони мо ваъдаи васласт на ин руҳи маҷоз
Ту мапиндор ки мо зинда бадин мухтасарем
Оҳу фарёд ки аз даст бишуд кори Убайд
Ёр он нест ки гуяд ғами кораш бихурем
Убайди Зоконӣ
گوئی آن یار که هر دو ز غمش خسته‌تریم
با خبر نیست که مادر غم او بی‌خبریم
از خیال سر زلفش سر ما پرسود است
این خیالست که ما از سر او درگذریم
با قد و زلف درازش نظری می‌بازیم
تا نگویند که ما مردم کوته نظریم
دل فکنده است در این آتش سودا ما را
وه که از دست دل خویش چه خونین جگریم
عشق رنجیست که تدبیر نمیدانیمش
وصل گنجیست که ما ره به سرش می‌نبریم
جان ما وعدهٔ وصلست نه این روح مجاز
تو مپندار که ما زنده بدین مختصریم
آه و فریاد که از دست بشد کار عبید
یار آن نیست که گوید غم کارش بخوریم