Эй дили аҳли иродат ба ту шод!

Ба ту нозам! Ки муридиву мурод

Хоҳиш аз ҷониби мо нест дуруст

Ҳарчи ҳаст аз тарафи туст нахуст

То ба нохост диҳи коҳиши мо

Ҳеҷ суде надиҳад хоҳиши мо

Гар ба мо хоҳиши ту рост шавад

Мӯ ба мӯ бар тани мо хост шавад

Давлати нек саранҷомиро

Гарм кун зи оташи худ ҷомеро

Дар дилаш аз тафи он шуълафурӯз

Ҳарчи ғайри ту буд ҷумла бисӯз!

Буд ки бе дарди сар хоме чанд

По зи сар карда равад гоме чанд

Раҳ ба сари манзили мақсуд барад

Пай ба беғулаи нобуд равад

Дар занад оташи ҳасти тобе

Резад аз тавба бар оташ, обе

ای دل اهل ارادت به تو شاد

به تو نازم! که مریدی و مراد

خواهش از جانب ما نیست درست

هر چه هست از طرف توست نخست

تا به ناخواست دهی کاهش ما

هیچ سودی ندهد خواهش ما

گر به ما خواهش تو راست شود

مو به مو بر تن ما خواست شود

دولت نیک سرانجامی را

گرم کن ز آتش خود جامی را

در دلش از تف آن شعله‌فروز،

هر چه غیر تو بود جمله بسوز

بود که بی‌دردسر خامی چند

پا ز سر کرده رود گامی چند

ره به سر منزل مقصود برد

پی به بیغولهٔ نابود برد

درزند آتش هستی تابی

ریزد از توبه بر آتش، آبی