Ба гӯзориши ИКНА, ба нақл аз пойгоҳи иттилоърасонии дафтари мақоми муаззами раҳбарӣ: Раҳбари муаззами инқилоби исломии Эрон, ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ субҳи рӯзи 12-уми феврал, дар дидори донишмандон, масъулон ва мутахассисони санъати дифоӣ, бо таъкид бар идомаи пешрафтҳои навоварона дар бахши дифоъ, раҳпаймоии 22 баҳманро қиёми мардумӣ ва яке аз барҷастатарин ҷашнҳои инқилоб ва ҳаракати бузӯрги миллӣ дар зери бомбаборони расонаии дӯшман хонданд. Бо қадрдонӣ ва ташаккури самимӣ аз ҳузӯри бошукӯҳи мардӯм, фармӯданд:
Мардӯм дар воқеъ дар рӯзи душанбе қиём карданд. Ин ки ба хиёбонҳо омаданд, шиор доданд, сӯхан гӯфтанд ва дар расонаҳо назарҳои хӯдро баён карданд ва ин воқеа дар тамоми кишвар рӯх дод, як қиёми мардӯмӣ ва ҳаракати бузӯрги миллӣ буд.
Миллат иттиҳоди хӯдро нидо дод ва дар баробари таҳдидҳои такрории дӯшман, ҳувият, шахсият, тавон ва пойдории эрониёнро ба намоиш гӯзошт.
Пеш аз ин мулоқот, ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ, фармондеҳи кулли қувво, ба муддати як соат аз намоишгоҳи "Иқтидор 1403" дидан карданд, ки дар он охирин дастовардҳо ва тавонмандиҳои донишмандон ва мутахассисони санъати дифоии кишвар ба намоиш гӯзошта шуда буд.
Дар ин намоишгоҳ таҷҳизоти пешрафта ва фанновариҳои навин дар бахшҳои дифои ҳавоӣ, мушакҳои баллистикӣ ва круз, муҳимоти ҳӯшманд, фазоӣ, паҳподҳо, ҳавопаймоҳо, киштиҳои дарёӣ ва нерӯи энержӣ муаррифӣ шуданд.
Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ пас аз боздиди намоишгоҳ, дар ҷамъияти донишмандон, масъулон ва мутахассисони санъати дифоӣ, бо табрики милоди фархӯндаи ҳазрати Бақиятуллоҳ (аҷ), нисфи Шаъбонро воқеан идест ҷаҳонӣ ва башарӣ номида, афзӯданд:
Муждаи адолат, умед ба барқарории адолат ва зуҳури наҷотдиҳанда орзӯи ҳамешагии башар дар тӯли таърих буд ва ин орзу бидуни тардид муҳаққақ хоҳад шуд.
Раҳбари муаззами инқилоби исломии Эрон 22 баҳманро иди бузӯрг ва таърихии миллати Эрон дониста, бо табрики ин рӯзи таҳаввӯлофарин таъкид карданд:
Дар ҳеҷ инқилобе собиқа надорад, ки пас аз 46 сол, миллат дар солгарди инқилобаш ба хиёбонҳо ояд ва ҷашн бигирад.
Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ ҳузӯри тамоми табақаҳои мардум—занону мардон, кӯдакон ва пиронсолон—ро дар ҳавои сард ва сарду сӯзон, қиёми миллӣ ва мардӯмӣ хонда, изҳор доштанд:
Мараосими имсол яке аз муҳимтарин ва барҷастатарин ҷашнҳои солгарди инқилоб буд.
Ҳамчунин, раҳбари инқилоб суханронии ошкоро ва роҳкушои раисҷумҳурро дар маросими 22 баҳман комилкунандаи ҳаракати азими миллат дониста, афзӯданд:
Раисҷумҳури муаззам ҳарфи дилҳои мардӯм ва он чи лозим буд, баён кард.
Раҳбари муаззами инқилоби исломии Эрон бо ёдоварии бомбаборони таблиғотӣ ва ҷанги нарми дӯшман алайҳи миллати Эрон ва қаҳрамони 22 баҳман, яъне Имом Хумайнӣ (рҳ), таъкид карданд:
Миллат дар чунин шароите, дар ҳама шаҳрҳо ва рустоҳо ба хиёбон омад ва мавзеъгирии хӯдро баён кард.
Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ бо қадрдонӣ аз ҳузӯри ҷавонони шӯҷоъ дар раҳпаймоии сартосарии 22 баҳман фармӯданд:
Аз умқи дил ба ҷавонони азиз дилбаста ҳастам ва умедворам ба фазли илоҳӣ, раҳмати Худованд бар ин миллат гӯстариш ёбад ва ояндаи беҳтаре дар интизори ин миллати огоҳу шӯҷоъ бошад.
Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ намоишгоҳи дифоиро, ки қабл аз ин дидор аз он боздид карда буданд, яке аз беҳтарин ва барҷастатарин намоишгоҳҳо хонда, бо сипосгӯзорӣ аз талошҳои донишмандон, мутахассисон ва кормандони саноати дифоӣ фармӯданд:
Миллат низ бояд сипосгӯзори ин фарзандони тавонманди хӯд бошад.
Имрӯз, мо аз лиҳози дифоӣ вазъамон хуб аст; ин намоишгоҳ ҳам бештар аз он чи медонистем, ба мо чизҳоеро нишон дод, ё он чиро шунида будем, дар муқобили чашми мо қарор дод. Ва муҳим ин аст, ки ҳамаи инҳо дар даврони таҳрим иттифоқ афтода. Ин пешрафтҳо дар ҳамон даврае иттифоқ афтода, ки мо таҳрим будем; яъне дар давраи «намефурӯшем» , дар давроне, ки ҳозир нестанд ба мо чизе бидиҳанд. Алъон ҳам ба ҳамдигар суфориш мекунанд, ки «Мабодо бигузоред, ки фалон қатаот ба дасти Эрон биафтад», аммо беҳтарашро ҷавонҳои хӯди мо ин ҷо тавлид мекунанд. Намоишгоҳи санъати дифоӣ вазъи хӯбе буд, биҳамдиллоҳ, ширин буд; аз якояки шумо, аз мудиронатон, аз барҷастагонатон, аз асотиди азизу донишмандони барҷастатон самимона ташаккӯр мекунам.
Раҳбари муаззами инқилоби исломии Эрон масоили дифоъ ва амнияти кишварро бисёр муҳим хонда, афзӯданд:
Қудрати дифоии Эрон имрӯз забонзади ҳамагон аст. Дӯстон ба он ифтихор мекунанд ва дӯшманон аз он дар ҳаросанд ва ин воқеият барои як кишвар мӯҳим аст.
Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ бо ишора ба замоне, ки қудратҳои ҷаҳонӣ ҳатто бо чанд баробар нарх таҷҳизоти дифоиро ба Эрон намефурӯхтанд, фармӯданд:
Имрӯз ҳамон зӯргӯён ба Эрон мегӯянд, ки ба дигарон таҷҳизоти низомӣ нафурӯш. Байни он ки "ба мо намефурӯхтанд" ва "ба дигарон нагӯяд, ки нафурӯшед", фосилаи бузӯрге вуҷуд дорад, ки ба баракати талошҳои донишмандон ва зеҳнҳои варзидаи мутахассисони ҷавон пӯр шудааст.
Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ пешрафтҳои чашмгир дар бахши дифоиро, бо вуҷӯди таҳримҳои доимии дӯшманон, бесобиқа хонда, изҳор доштанд:
Агар ҳеҷ порчаеро ба мо надода бошанд, ҷавонони мо беҳтарашро дар дохил истеҳсол кардаанд.
Фармондеҳи кулли қувво таъкид карданд:
Пешрафти саноати дифоӣ, боиси болоравии мақоми дифоии мо дар ҷаҳон шуд, аммо ин маънои таваққӯфро надорад. Мо корро аз сифр оғоз кардем ва ҳанӯз бо хатҳои аввали дифоӣ фосилаи зиёд дорем.
Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ расидан ба хатти ҷабҳаи низомиро аз фармони Қуръони Карим, ки:
وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ
яъне омодагии ҳаддиаксарӣ ва идомадор бар зидди дӯшман ва зарурати дифоъ аз кишвар дар баробари бадхоҳон донистанду афзӯданд: Пешрафт бояд дар ҳама бахшҳои низомӣ идома ёбад.
Дар таҳқиқоти донишгоҳии нерӯҳои мусаллаҳ, таъмини ниёзҳои дифоии кишварро мавриди назар қарор бидиҳед; яъне ҳадаф таъмини ниёзҳои дифоӣ ва пур кардани халаъҳо бошад. Чаро инро мегӯям? Зеро дар баъзе аз донишгоҳҳои кишвар ҳиммати устоду донишманд ба навиштан ва мунташир кардани мақола аст; коре ба ин надорад, ки ин мақола кадом халаъ аз халаъҳои кишварро пӯр мекунад. Гоҳе, ин мақола навишта мешавад, дигарон бештар аз хӯди мо аз он истифода мекунанд; гӯӣ, барои рафъи ниёзи дигарон навишта шудааст. Дар марокизи таҳқиқотии нерӯҳои мусаллаҳ муроқибат бишавад, ки ин офат ба вуҷӯд наёяд. Фақат нигоҳ кунед, бибинед ниёзҳои мо куҷост, ниёзҳои дифоии мо куҷост, рӯи он кор ва диққат бишавад ва пажӯҳишу таҳқиқ анҷом бигирад.
Он чиро имрӯз, шумо дар ихтиёр доред, ин фикри хӯб, ин тавони таҳқиқ, тавони сохт, тавони ибтикору навоварӣ, ин неъмати илоҳӣ аст; ин неъматҳоро шукр кунед ва аз Худои Мутаол бидонед; اللَّهُمَّ ما بِنا مِن نِعمَةٍ فَمِنکَ لا اِلٰهَ اِلّا اَنت
Худоё, ҳар неъмате, ки ба мо расад, аз туст; нест илоҳе ғайр аз ту.
Худоё, ҳар неъмате, ки ба мо расад, аз туст; нест илоҳе ғайр аз ту.
Ҳамаи неъматҳоро Худои Мутаол ба мо дода; шукр кунед. Шукри ин неъматҳо ҳам илова бар ташаккӯри қалбӣ ва забонӣ аз зоти ақдаси илоҳӣ, ба кор гирифтани ин тавонест, ки Худои Мутаол ба шумо додааст.