Дар ояти 30 сураи муборакаи Нур, ки дар қисмат гузашта баён шуд вазифаи идораи нигоҳ ва ҳифзи домани мардони мӯъмин таъин шуда буд инак вазифаи занони мӯъмин баён мешавад.
Худои Мутаол дар ояти 31 сураи муборакаи Нур мефармояд:
وَقُل لِّلْمُؤْمِنَتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَرِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لَايُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُيُوبِهِنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ ءَابَآئِهِنَّ أَوْ ءَابَآءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَآئِهِنَّ أَوْ أَبْنَآءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَنِهِنَّ أَوْ بَنِى إِخْوَنِهِنَّ أَوْ بَنِى أَخَوَتِهِنَّ أَوْ نِسَآئِهِنَّ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَنُهُنَّ أَوِ التَّبِعِينَ غَيْرِ أُوْلِى الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِينَ لَمْيَظْهَرُواْ عَلَى عَوْرَتِ النِّسَآءِ وَلَا يَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ مَا يُخْفِينَ مِن زِينَتِهِنَّ وَتُوبُواْ إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً أَيُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ
Ва (эй фиристодаи мо) ба занони боимон бигӯ: Аз баъзе нигоҳҳои худ чашмпӯшӣ кунанд ва доманҳои худро ҳифз намоянд ва ҷуз ончи (ба таври табиӣ) зоҳир аст, зинатҳои худро ошкор накунанд ва бояд рӯймоли худро бар гардани худ бияфкананд (то илова бар сар, гардан ва синаи онон низ пӯшида бошад) ва зинати худро зоҳир накунанд ҷуз барои шавҳари худ ё падари худ ё падари шавҳари худ, ё писар худ ё писари шавҳари худ (ки аз ҳамсари дигар аст) ё бародари худ, ё писари бародари худ ё писари хоҳари худ ё занон (-и ҳамкеши худ) ё ончиро молик шудаанд (аз каниз ва барда) ё мардони хидматкороне, ки тамоюли ҷинсӣ надоранд ё кӯдаконе, ки бар масоили ҷинсии занон огоҳ нестанд. Ва низ пои худро ба гунае ба замин накӯбанд, ки ончи аз зевар махфӣ доранд ошкор шавад. Эй мӯъминон, ҳамагӣ ба сӯи Худо бозгардед ва ба даргоҳи Худо тавба кунед то растгор шавед.
Бидонем
Бо ин ки Худованд дар Қуръони Карим ба ҷузъиёти аҳком намоз ва закот ишора накарда ва баёни онҳо ва бисёре аз масоили дигарро ба ӯҳдаи Паёмбари Аъзам (с) гузошта, вале дар баёни масоили ҷинсӣ, хонаводагӣ ва тарбиятӣ ба майдатарин масоил ҳам пардохтааст.
Ҳамчун мардон, ки бояд аз нигоҳи олуда ба занон бипарҳезанд, занон низ набояд аз рӯи шаҳват ба мардони номаҳрам бингаранд. Занон ҳам бояд нигоҳи худро мудирият кунанд ва зинату зебоии худро аз номаҳрам бипӯшонанд, ҷуз сурат ва дастҳо, ки ба таври табиӣ зоҳир аст ва пӯшиши онҳо, сабаби мушкилоте дар анҷоми умури зиндагӣ мешавад.
«Хумур» ҷамъи «химор» яъне рӯймол ва «ҷуюуб» ҷамъ «ҷииб» ба маънои гардан ва сина аст.
Паёмбари Аъзам (с) дар бораи ҷумлаи «ҷуз шавҳаронашон» фармуд: Худованд занонеро, ки рӯй ва мӯи худро барои шавҳар ороиш намекунанд ва ниёзҳои шавҳарро таъмин намесозанд, лаънат кардааст. Тафсири Нуруссақалайн
Имом Содиқ (а) фармуд: Мурод аз ин оят он аст, ки занон ба аврати занони дигар нигоҳ накунанд ва аврати худро аз нигоҳи дигарон ҳифз намоянд. Тафсири Нуруссақалайн
Мақсад аз касоне, ки ниёз надоранд хидматкорон ва мулозимоне ҳастанд, ки ба хотири синни зиёд ё шароити ҷисмӣ ва равонӣ тамоюл ба ҳамсар надоранд. Кофӣ, ҷ. 5, саҳ. 523.
Тавба гоҳе дар мавриди як гуноҳи фардӣ ва гоҳе барои тағйир додани як фарҳанги фосиди умумӣ аст, ки оя зоҳиран дар бораи навъи дувум аст, зеро дар ҷоҳилият гардан ва синаи занон боз буд. Тафсири Фахри Розӣ
Ҳифзи ҳиҷоб ва тарки ҷилвагарӣ самараҳои бисёре дорад, ки бархе аз онҳо иборат аст аз:
оромиши рӯҳӣ,
маҳкам шудани пайванди хонаводагӣ,
ҳифзи насл,
пешгирӣ аз суиқасд ва таҷовуз,
пешгири аз бемориҳои ҷинсӣ ва равонӣ,
кам шудани талоқ,
кам шудани худкушӣ,
кам шудани фарзандони номашруъ ва сиқти ҷанин,
аз байн рафтани рақобатҳои манфӣ,
ҳифзи шахсият ва инсонияти зан
ва наҷот аз чашмҳо ва дилҳои ҳавасбозе, ки имрӯз ғарб ва шарқро дар худ фурӯ бурдааст.