Худои Мутаол дар оятҳои 22-24 сураи Таборак мефармояд:
أَفَمَن يَمْشِى مُكِبّاً عَلَى‏ وَجْهِهِ أَهْدَى‏ أَمَّن يَمْشِى سَوِيّاً عَلَى‏ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ قُلْ هُوَ الَّذِى أَنشَأَكُمْ وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ والْأَبْصَارَ والْأَفْئِدَةَ قَلِيلاً مَّا تَشْكُرُونَ قُلْ هُوَ الَّذِى ذَرَأَكُمْ فِى الْأَرْضِ وَإِلَيْهِ تُحْشَرُونَ‏
Пас оё касе, ки ба рӯ афтода роҳ меравад ҳидоятёфта‏тар аст ё касе, ки истода бар роҳи рост ме‏равад? Бигӯ: Ӯст касе, ки шуморо падид овард ва барои шумо гӯш ва чашм‏ҳо ва дил‏ҳо қарор дод, аммо шумо андаке сипос ме‏гузоред. Бигӯ: Ӯст касе, ки шуморо дар замин биёфарид ва ба сӯи ӯ маҳшур мешавед.
Бидонем
«Мукиб» ба маънои касе аст, ки ба рӯ афтода бошад ва «иншо» ба маънои эҷоди ҳамроҳ бо ибтикор ва «заръ» ба маънои офаридан ва таксири насл аст.
Дар ин оят кофир ба касе ташбеҳ шудааст, ки ба рӯ бар замин афтода бошад ва бихоҳад афтону хезон ҳаракат кунад, вале мӯъмин ба касе, ки ростқомат роҳ ме‏равад, ташбеҳ шудааст.
Касе, ‏ки бо рӯ ба замин афтода, наметавонад бинад, бо заҳмат ва кунд ҳаракат ме‏кунад, чун мавонеъ роҳро наме‏бинад дасту сураташ осеб ме‏бинад, залил ва хор ме‏шавад, дигарон мераванд ва ӯ танҳо ме‏монад, вале касе, ‏ки истода ҳаракат ме‏кунад, азиз аст, зуд ва бошитоб меравад, мавонеи роҳро аз дӯр шиносоӣ ва баррасӣ ме‏кунад, аз ин рӯ солим ме‏монад ва дигарон низ бо ӯ ҳамроҳанд.
Дар ривоят омадааст, ки қалби мушрик чаппа аст.
Худшиносӣ роҳе барои худошиносӣ аст. Ҳазрати Алӣ (к) мефармояд: Гӯш бо устухон ме‏шунавад ва чашм бо пиҳ (равғанмонанд) ме‏бинад.
Бо ин ‏ки шукри мо дар баробари неъмат‏ҳои Худованд бисёр кам аст, вале Худованд неъматҳояшро аз мо наме‏гирад. Дар дуо мехонем: Эй Худое, ки дар баробари амал ва шукри кам, атои бисёр ме‏кунӣ.

Биёмӯзем
1. Афроди якрав ва ҳақситез ва ҳақгурез, ба навъе дигаргун шудаанд ва ба ҷои ҳаракати табиӣ мисли хазандаҳо ҳаракат мекунанд.
2. Роҳи Ислом ҳамвор, мустақим ва дорои мақсади равшан аст ва агар уммати исломӣ бар ин роҳ равад, ростқомат ва сарафроз аст.
3. Хилқати инсон бисёр муҳим аст, ба гунае ки Паёмбар(с) маъмур ме‏шавад мардумро ба мабдаи пайдоиш ва неъматҳои нуҳуфта дар он пай дар пай ҳушдор диҳад.
4. Офариниши Худованд ибтикорӣ аст, на шабеҳсозӣ аз рӯи намунаи пешин.
5. Худо ҳамаи абзорҳои шинохтро ба инсон ато фармуд то бо ӯ ҳуҷҷатро тамом кунад. Инсон‏ҳои оддӣ танҳо мешунаванд ва ме‏бинанд ва ибрат мегиранд, аммо инсон‏ҳои бартар, матолиберо аз тариқи дил дарёфт мекунанд.
6. Шукри Худованд танҳо бо забон нест, балки шукри амалӣ лозим аст, ки ҳамон ба коргирии дурусти неъмат‏ҳо аст.
7. Касе, ‏ки дар оғози хилқат шуморо дар замин ва аз замин офарид, қудрати зинда кардани дубораи шуморо низ дорад.
8. Худованд дар дунё инсон‏ҳоро дар замин пахш ме‏кунад ва дар қиёмат онҳоро ҷамъ мекунад.
@2020 - tojikon.org. Ҳамаи ҳуқуқҳо маҳфузанд. Истифодаи матлабҳо бо зикри манбаъ иҷозат аст!
Дар Сама тарроҳӣ шудааст