Худои Мутаол дар оятҳои 20-21 сураи Таборак мефармояд:
أَمَّنْ هَذَا الَّذِى هُوَ جُندٌ لَّكُمْ يَنصُرُكُم مِّن دُونِ الرَّحْمَنِ إِن الْكَافِرُونَ إِلَّا فِى غُرُورٍ أَمَّنْ هَذَا الَّذِى يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَل لَّجُّواْ فِى عُتُوٍّ وَنُفُورٍ
Оё кист ин касе, ки сипоҳи шумост ва шуморо дар баробари (қаҳри) Худованди Раҳмон ёрӣ медиҳад? Кофирон ҷуз дар фиребу ғафлат нестанд. Оё кист он ки агар Худованд ризқашро қатъ кунад ба шумо рӯзӣ диҳад? Балки онон дар саркашӣ ва гурез (аз ҳақиқат) якравӣ мекунанд.
Бидонем
Дар оёти қабл сухан аз қудрати илоҳӣ дар замин ва осмон буд. Ӯ метавонад ба замин фармон диҳад, ки кофиронро дар худ фурӯ барад. Ӯ метавонад парандагонро дар осмон нигоҳ дорад ва.... Ин оят аҷз ва нотавонит башарро ба рухи ӯ мекашад, ки ин инсон бо такя бар кадом лашкар ва бо чӣ ҳимояти ин ҳама дар баробари Худованд, якравӣ аз худ нишон медиҳад. Гӯё мушрикон аз тарафи бутҳо барои худ неруе эҳсос мекарданд.
«Ғарур» ба маънои фиребдиҳанда ва «ғурур» ба маънои фиреб аст.
Абзорҳои ғурур мутафовитанд ва омили он шайтон аст. (Луқмон/33) Орзуҳои тӯлонӣ ва ваъдаҳои ғофилгароёна василаи ғуруранд.
Дар ин ҷо ба авомили бадбахтии инсон ишора шудааст: ғурур якравӣ, саркашӣ аз ҳақ ва утув ба маънои истикбор ва таҷовуз аз ҳақ ва «нуфур» ба маънои изҳори танаффур ва гурез аз ҳақ аст.
Якравӣ заминаи саркашӣ ва туғён ва саркашӣ заминаи нафрат ва фосила гирифтан аз ҳақ аст.
Танҳо Худованд рӯзирасон аст. Ҳам дар дунё рӯзӣ медиҳад. (Рум/40) Ҳам дар барзах рӯзӣ медиҳад (Оли Имрон/169) ҳам дар қиёмат рӯзӣ медиҳад. (Ғофир/40)
Биёмӯзем
1. Ба фарди мағрур бояд ба заъфҳо ва нотавониҳояшро фаҳмонд.
2. Аз абзорҳои ғурур доштани лашкар ва сипоҳ аст.
3. Кофирон бо такя бар қудратҳои пӯшолӣ, гирифтори ғурур ва фиреб мешаванд.
4. Худованд маҷбур нест, ки ризқ диҳад, балки метавонад ризқ доданро қатъ кунад.
5. Яке аз роҳҳои диққат ба неъматҳои Худованд, эҳтимоли гирифта шудани неъматҳо аст. Агар обҳо ба умқи замин фурӯ рафта буд ва шумо ба он дастрасӣ надоштед. (Мулк/30)