Худои Мутаол дар ояти 3-4 сураи Таборак мефармояд:
ألَّذِى خَلَقَ سَبْعَ سَمَوَاتٍ طِبَاقاً مَّا تَرَى فِى خَلْقِ الرَّحْمَنِ مِن تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِن فُطُورٍ ثُمَّ ارْجِعِ الْبَصَرَ كَرَّتَيْنِ يَنقَلِبْ إِلَيْكَ الْبَصَرُ خَاسِئاً وَهُوَ حَسِيرٌ
Ҳамон касе, ки ҳафт осмонро табақа-табақа офарид. Дар офариниши Худованди Раҳмон ҳеҷ халале намебинӣ. Бори дигар дида боз кун! Оё ҳеҷ шикофе мебинӣ?
Боз пай дар пай чашми худро баргардон (ва тамошо кун, хоҳӣ дид, ки) чашм, дар ҳоле ки хаста ва нотавон аст ба сӯи ту бозмегардад (бе он ки нақс ва халале мушоҳида кунад).
Бидонем
«Тибоқ» ё масдари «тобиқ» ё ҷамъи «табақ» аст. Дар сурати аввал яъне осмонҳо мутаносиб ва мутобиқи якдигаранд ва дар сурати дувум яъне осмонҳо ҳафт табақа бар фарози якдигаранд.
«Тафовут» аз «фавт» ба маънои падид омадани халал ва ноҳамоҳангӣ ва «футур» ба маънои шикоф аз тӯл аст. «Хосиан» ба маънои хаставу ноком ва «ҳасир» ба маънои нотавон аст.
Талхиҳо ва камбудҳо дар назди инсонҳои сатҳӣ ногувор ба назар меояд, вагарна муҳаққиқон ба ҳар чиз бо дидаи мусбат менигаранд. Туршӣ ва тезӣ барои кӯдак ногувор аст, вале барои волидайни ӯ ба андозаи мураббо арзишманд ҳастанд.
«Мисбоҳ» аз «субҳ» василае аст, ки шабро ҳамонанди субҳ, мисли чароғ равшан кунад.
Дар ин оёт, се таъбир дар мавриди ситорагони осмон омадааст: мисбоҳ ва чароғ; зинат ва ҷилва; раҷми шаётин.
Дар оёти ҳафтум ва ҳаштуми сураи Соффот хондем, ки шайтонҳо барои истироқи самъ ва шунуди ахбори осмон, қасди нуфуз ба он ҷоро доранд, вале ҳар бор мавриди ҳадаф қарор мегиранд ва ронда мешаванд ва ин гуна ситорагон василаи ҳифзи осмон ҳастанд.
Биёмӯзем
1. Низоми офариниш бар асоси раҳмати Худованд аст.
2. Низоми мавҷуд беҳтарин аст ва дар он ҳеҷ нақсу камбудӣ нест.
3. Худошиносӣ бояд бар асоси назар ва диққат бошад, то имони инсон ба азамати ҳастӣ ва қудрати Офаридгор бештар шавад.
4. Барои касби маърифат як бор дидан ва назар кардан кофӣ нест. Дар ин оят калимаи «дидан» ду бор ва калимаи «дида» се бор бо лафзи такрор омадааст.
5. Худованде, ки кори худро маҳкам ва ҳакимона анҷом додааст, аз диққати назари дигарон нигарон нест, балки дигаронро ба боздид даъват мекунад.
6. Худованд аз офаридан хаста намешавад, вале чашми мо аз нигоҳ ба офаридаҳои ӯ хаста мешавад.
7. Зинат яке аз хостаҳои фитрии башар аст. Яке аз неъматҳои ситорагон зинат будани онҳо шумурда шудааст.
8. Офаридаҳои илоҳӣ дар айнӣ устуворӣ ва истеҳком, аз зинати хоссе бархурдоранд. Дар меъморӣ илова бар истеҳкоми сохтимон, зебоии намои бино низ муҳим аст.
9. Офаридаҳои илоҳӣ корбурдҳои гуногуне доранд. Чароғ – санг барои шаётин ва ...
10. Дар баробари душман набояд суст ва дифоӣ бархурд кард, балки бояд таҳоҷумӣ бошад.
11. Шаётин ба осмонҳо низ тамаъ доранд.
12. Шаётин зарбапазиранд.
13. Қуръон моро ба тафаккур ва диққат дар офариниш ва расидан ба дарки қудрати Худо даъват мекунад.