Зикр ва ёди Худо

Аз дасту забон, ки барояд

                                       каз ӯҳдаи шукраш бадар ояд

Яке аз умуре ки дар   Қуръони карим ва ривоёт мавриди таваҷҷӯҳ ва аҳамияти хоссе қарор гирифта, масъалаи зикру ёди Худованд аст. Зикр ба маъноҳои гуногун истифода шудааст, вале комилтарин маънои зикр, ҳамон ёд ва номи Худо дар дил ва забон аст, ки зидди он ғафлат ва фаромӯшии Худост.

Зикр ва ёди Худо нақши бисёр муҳимме дар зиндагии шахсӣ ва иҷтимоӣ дорад, аз ҷумла дар созандагӣ ва масъулиятпазирӣ ва ободонӣ, ки яке аз ниёзҳои муҳимми башари имрӯз аст. Аз ин болотар, инсон мавҷуди саодатхоҳ ва камолҷӯ ҳаст, ки ин ниёзи муҳимми ҳамаи инсонҳо будаву ҳаст ва хоҳад буд. Инсони имрӯза ки, бо вуҷуди ин ҳама пешрафти илмӣ ва текноложӣ ва ихтироъ, худ натавонистааст ниёзҳои худро бартараф ва кам кунад, балки шоҳиди афзоиши мушкилот ва нооромиҳо будааст. Ин нотавонӣ шикастҳои пай дар пай ва нигаронӣ ва тарсу ноумедиро дар зиндагии башар ба вуҷуд овардааст. Лизо вақте инсон худро дар баробари офаридгори ҷаҳон мушоҳида намуд ва худро бо ёду зикри ӯ ба нерӯи пайвасти нав ва он ҳам касе, ки ҳеч нерӯ ва қудрате болотар аз он нест ва тавоноии ҳалли тамоми мушкилҳои рӯҳӣ-ҷисмӣ ва моддиву маънавиро дорад, дигар нигаронӣ ва нотавонию шикасту ноумедӣ дар зиндагӣ маъно надорад ва аз байн меравад.

Аз назари Қуръон саодати инсон дар гарави ёди Худо ҳосил мешавад ва мақсуди олии тамоми ибодотро ҳам ёди Худо медонад. Парвариши сифоти нек ва барчидани сифоти бадро ки худсозӣ аст, дар партави ёди Худо ба даст меояд.

Яке аз вазоифи муҳимми мусалмонон дар Қуръони карим ёди Худо ва зикри фаровони Худованд баён шудааст ва Худованд мӯъминонро амр ба ёд ва зикри худ намудааст: “Эй касоне ки эмон овардаед, Худоро бисёр ёд кунед”.[1]

[1].Сураи Аҳзоб, ояти 41