Худои Мутаол дар ояти 30 сураи муборакаи Қасас мефармояд:
فَلَمَّآ أَتَهَا نُودِىَ مِن شَطِىِ الْوَادِ الْأَيْمَنِ فِى الْبُقْعَةِ الْمُبَرَكَةِ مِنَ الشَّجَرَةِ أَن يَمُوسَى‏ إِنِّى أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعَلَمِينَ
Пас ҳамин ки (Мусо) ба назди он (оташ) омад, (ногаҳон) аз ҷониби рости он водӣ, дар он минтақаи муборак ва хуҷаста аз (миёни) як дарахт нидо дода шуд: Эй Мусо! Ҳамоно ман, Аллоҳ, Парвардигори ҷаҳониён ҳастам.
Бидонем
Калимаи шотӣ «شاطِى»  ба маънои ҷониб ва соҳил ва калимаи водӣ«وادى»  ба маънои рудхона ва дарра аст.
 «بُقعة»  Буқъа ба қитъаи замине гуфта мешавад, ки бо заминҳои дигар фарқ дошта бошад.
Дасти Худованд дар шеваи ваҳй боз аст. Худованд метавонад ба дилҳо илҳом кунад ё ин ки бар инсонҳо фаришта нозил намояд ва ё ҳатто аз даруни дарахте садое ба вуҷуд биёрад ва бо паёмбари баргузидааш сухан бигӯяд, чунонки дар сураи Шуро мефармояд:«و ما كان لبشر أن يكلّمه اللّه الاّ وحياً او من وراء حجاب او يرسل رسولاً»   Худованд бо ҳеҷ башаре сухан намегӯяд, магар аз тариқи ваҳй ё аз пушти ҳиҷоб ё ин ки фариштае бифиристад.
Биёмӯзем
1.Баъзе маконҳо муқаддас ҳастанд. «البقعة المباركة»
2.Дар ҷое, ки заминаи тааҷҷуб вуҷуд дорад, бояд таъкиди бештаре кард. (Мусо, ки барои аввалин бор садое аз дарахт мешунавад, тааҷуб мекунад, аз ин рӯ каломи Худованд бо «انّى و انَا»  ҳамроҳи таъкид омада аст.) «انّى و انَا»
3.Барои ношинос худро шинос кунем. «اِنّى‏اَنا اللّه»
4.Худованд барои иҷрои иродаи худ, фикрҳо ва дидаҳоро дар роҳи хоссе қарор медиҳад. Мусо дар пайи ба даст овардани оташе барои пайдо кардани роҳ ва гарм шудани хонаводааш, ба он сӯй кашида шуд, вале ҳадафи Худо чизи дигаре буд.
         «اِنّى آتيكم بخبر... اِنّى انَا اللّه»