Худои Мутаол дар ояти 29 сураи муборакаи Қасас мефармояд:
فَلَمَّا قَضَى مُوسَى الْأَجَلَ وَسَارَ بِأَهْلِهِ آَنَسَ مِنْ جَانِبِ الطُّورِ نَارًا قَالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آَنَسْتُ نَارًا لَعَلِّي آَتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ جَذْوَةٍ مِنَ النَّارِ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ
Пас чун Мусо, муддати (қарордоди худ бо Шуайб)-ро ба поён расонид ва бо хонаводааш раҳсипор гардид, аз сӯи (куҳ)-и Тур оташеро дид. Ба ҳамсараш гуфт: (Ҳамин ҷо) бимонед, ҳамоно ман оташе дидаам, (меравам, то) шояд аз он хабаре биёбам ё миқдоре оташ бароятон биёрам, то (бо он) гарм шавед.  
Бидонем
Калимаи آَنَسْتُ ба маънои мушоҳида кардан аст, ки дар он унс ва оромиш бошад. Калимаи جَذْوَةٍ ба маънои қитъа ва калимаи تَصْطَلُونَ аз решаи صلی  гарм шудан бо оташ аст.
Тамоми хитобҳои ҳазрати Мусо(а) ба ҳамсараш бо сурати ҷамъ омада аст, (امْكُثُوا لَعَلَّكُمْ  آَتِيكُمْ تَصْطَلُونَ )шояд ба хотири он ки ҳазрат дар он даҳ соле, ки бо ҳамсараш зиндагӣ мекард, соҳиби фарзанд ё фарзандоне шудааст.
Аз ҷумалот (سَارَ بِأَهْلِهِ) (آَتِيكُمْ بِخَبَرٍ) ва (لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ) дар ин оят аз  ҷумла  «اَجِدُ على النّار هدىً» дар сураи Тоҳо истифода мешавад, ки ҳазрати Мусо(а) дар шаб ҳаракат кардааст, шаби сард ва зулмонӣ, ки дар ин миён роҳро низ гум карда буд.
Биёмӯзем
1.Мӯъмин ба шарт ва қарордоди худ вафодор аст. «قضى‏ موسى الاجل»
2.Зан ва фарзанд набояд монеи ҳаракат, ҳиҷрат ва масъулиятҳо шаванд, чунонки мард ҳам набояд онҳоро раҳо кунад, балки бояд дар канори ҳам ва ҳамроҳи якдигар бошанд. «سارَ باهله»
3.Дар ҷое, ки итминони хотир надорем, хонаводаи худро набарем. «اُمكُثوا» дидани оташ, ба қаринаи ҷумлаи «اِنّى آنَستُ ناراً», ки махсуси ҳазрати Мусо(а) буд ва барои он ҳазрат мубҳам буда аст, аз ин рӯ аз хонаводааш хост, ки дар ҳамон ҷо мунтазир бимонанд, то худ танҳо ба назди оташ равад ва баргардад.
4.Ҳар куҷо, ки боварӣ надорем, ваъдаи қатъӣ надиҳем. ( آَتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ جَذْوَةٍ مِنَ النَّارِ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ)
 Калимаи لَعَلَّ ба маънои шояд аст, яъне шояд хабаре биёрам ё шояд қитъаи оташе барои гарм шудан биёрам.
5.Мард, масъули бартараф кардани ниёзмандиҳои ҳамсар ва хонаводаи худ аст. «لعلّكم تَصطلون»
6.Барои расидан ба мақомоти олии ирфон, лозим нест аз зан ва фарзанд дурӣ кунем, балки метавон ба таври оддӣ, табиӣ ва сода зиндагӣ кард ва ба болотарин дараҷоти ирфон ва шинохт расид. «سار باهله... قال لاهله... لعلّكم تصطلون»