Гуфтам: Чи қадар эҳсоси танҳои мекунам...
Гуфтӣ: فَإِنِّی قَرِیبٌ
“Ман ки наздикам”[1]
Гуфтам: Ту ҳамеша наздики; ман дурам ... кош мешуд ба ту наздик шавам...
Гуфтӣ: وَاذْکُر رَّبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعاً وَخِیفَهً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ
“Ҳар субҳу аср, Парвардигоратро пеши худат, бо хавф ва тазарруъ ва бо садои оҳиста ёд кун.”[2]
Гуфтам: Ин ҳама тавфиқ мехоҳад!
Гуфтӣ: أَلَا تُحِبُّونَ أَن یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ
“Дуст надоред Худо бибахшатон?!”[3]
Гуфтам: Маълум аст, ки дуст дорам манро бибахшӣ...
Гуфтӣ: وَاسْتَغْفِرُواْ رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُواْ إِلَیْهِ
“Пас аз Худо бихоҳед бибахшатон ва баъд тавба кунед.”[4]
Гуфтам: Бо ин ҳама гуноҳ ... охи чикор метавонам бикунам?
Гуфтӣ: أَلَمْ یَعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ هُوَ یَقْبَلُ التَّوْبَهَ عَنْ عِبَادِهِ
“Магар намедонед Худост, ки тавбаро аз бандагонаш қабул мекунад?!”[5]
Гуфтам: Дигар рӯи тавба надорам...
Гуфтӣ: اللَّهِ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ غَافِرِ الذَّنبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ
“(Вале) Худо азиз ва доност, ӯ омурзандаи гуноҳ асту пазирандаи тавба.”[6]
Гуфтам: Бо ин ҳама гуноҳ, барои кадом гуноҳам тавба кунам?
Гуфтӣ: إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا
“Худо ҳамаи гуноҳҳоро мебахшад.”[7]
Гуфтам: Яъне боз ҳам биёям? Боз ҳам манро мебахшӣ?
Гуфтӣ: وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ
“Ба ҷуз Худо кист, ки гуноҳонро бибахшад?”[8]
Гуфтам: Намедонам чаро ҳамеша дар муқобили ин каломат кам миёрам! Оташам мезанад; обам мекунад; ошиқ мешавам! ... тавба мекунам.
Гуфтӣ: إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَیُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ
“Худо ҳам тавбакунандаҳо ва ҳам онҳое, ки пок ҳастандро дуст дорад.”[9]
Нохоста гуфтам: الهی و ربی من لی غیرك
Гуфт: أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ
“Худо барои бандагонаш кофи нест?”[10]
Гуфтам: Дар баробари ин ҳама меҳрубониат чикор метавонам бикунам?
Гуфтӣ:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا وَسَبِّحُوهُ بُکْرَهً وَأَصِیلًا هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ
وَمَلَائِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَکَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیمًا
“Эй муъминин! Худоро зиёд ёд кунед ва субҳу шаб тасбеҳаш кунед. Ӯ касе аст, ки худаш ва фариштаҳояш бар шумо дуруд ва раҳмат мефиристанд то шуморо аз торикиҳо ба сӯи равшанои берун биёваранд. Худо нисбат ба муъминин меҳрубон аст.”[11]
[1] Сураи Бақара, ояти 186.
[2] Сураи Аъроф, ояти 205.
[3] Сураи Нур, ояти 22.
[4] Сураи Ҳуд, ояти 90.
[5] Сураи Тавба, ояти 104.
[6] Сураи Ғофир, ояти 2 ва 3.
[7] Сураи Зумар, ояти 53.
[8] Оли Имрон, ояти 135.
[9] Сураи Бақара, ояти 222.
[10] Сураи Зумар, ояти 136.
[11] Сураи Аҳзоб, оёти 41 то 43.