Кист Аҳмад? Ситораи ҳастӣ,                Нурафшон зи бораи ҳастӣ.

Найири аъзам сипеҳри вуҷуд,             Меҳру моҳу ситорааш ба суҷуд.

Карда нурофарини нурафшон,Каҳкашонҳо дар ин ситора ниҳон.

Абъоди шахсияти Набии Акрам(с)-ро ҳеҷ инсоне қодир нест ба сурати комил баён кунад ва тасвири наздик ба воқеият аз шахсияти он бузургвор ироа намояд. Ончи мо аз баргузидаи Парвардигори олам ва сарвари пайғамбарони саросари таърих шинохта ва донистаем, соя ва шабаҳе аз вуҷуди маънавӣ ва ботинӣ ва ҳақиқии он бузургвор аст, аммо ҳамин миқдор маърифат ҳам барои мусулмонон кофӣ аст, то ҳаракати онҳоро ба самти камол тазмин кунад ва қуллаи инсоният ва авҷи такомули башариро дар муқобили чашми онон қарор диҳад ва онҳоро ба ваҳдати исломӣ ва ҷамъшавӣ гирди он меҳвар ташвиқ кунад. Бинобар ин дархости мо аз ҳамаи мусулмонони олам ин аст, ки рӯи абъоди шахсияти Пайғамбар(с) ва зиндагӣ ва сира ва ахлоқи он ҳазрат ва таолиме, ки аз он бузургвор маъсур ва мансус аст, кор кунанд, то бо вазоиф ва роҳкорҳое ки аз сира ва рафтори паёмбар(с) меомузанд бештар ошно шаванд.

Ин навиштор гушае аз зиндагии саро сар нур ва пурталоши Паёмбари Акрам(с)-ро ки дар китоби “Найири аъзам” омадааст бо таваҷҷуҳ ба тафовути фарҳангӣ ва гуфторие ки аст ба хатти сирилик баргардонда ба аҳли илм ва пайравони Ислом тақдим мекунад. Ва аз ин бобат Худоро сипосгузорем, ки тавфиқ дод қатрае дар ақёнуси мисбоҳи ҳидояту сафинаи наҷот бошем.