Дар саҳаргоҳи19 Рамазони соли 40 ҳиҷрии қамарӣ Абдурраҳмон ибни Мулҷами Муродӣ, аз гурӯҳи Хавориҷ, ҳазрати имом Алӣ (а)- ро, ки дар ҳоли хондани намози сӯбҳ дар масҷиди Кӯфа буданд, шамшери заҳрогини хӯдро бар сари эшон фурӯд овард. Ҳазрати имом Алӣ (а) пас аз зарбат хӯрдан дар хона бистарӣ шуд ва ду рӯз баъд, яъне дар бисту якуми моҳи мӯбораки Рамазон шаҳид шуданд.
Маъруф аст, ки мегӯянд, “Он чи Алӣ (а)-ро кушт ва ба шаҳодат расонд, ин адолати ӯ буд”, яъне дар воқеъ, сахтгириҳои ӯ дар иҷрои адолат буд, ки саранҷом ба куштанаш анҷомид. Худи ӯ ба ин мазмун мегӯяд, адолатхоҳӣ ва ба дунболи адолат рафтан, ба забон хеле осон аст, ва ҳама дӯст доранд, аммо дар амал иҷрои адолат он қадар сахт аст ва бо мавонеи гуногӯн мувоҷеҳ мешавад, ки дӯшвортарини корҳо мегардад.
Дар иҷрои адолат, ҳазрати амиралмӯъминин Алӣ (а) на дӯст мешинохт ва на дӯшман, на наздик мешинохт ва на дӯр. Ҳазрати Алӣ (а) бародаре дошт ба номи Ақил ибни Абӯтолиб, Ӯ нобино ва шахси аёлманде буд, фарзандони зиёде дошт. Замоне ки ҳазрати амиралмӯъминин Алӣ (а) халифа буд, рӯзе Ақил пеши ҳазрат омад ва дархост намуд, ки саҳми Ӯро дар байтулмол бештар аз дигарон қарор бидиҳад, ҳазрати амиралмӯъминин Алӣ (а) қабул накард. Ақил ҳам исрор мекард бар дархости хеш. Онгоҳ ҳазрати амиралмӯъминин Алӣ (а) ночор шуд амалан адолатпешагияшро барои ӯ баён намояд. Ҳол, аз забони худаш бишнавем. Алӣ (а) дар ин хусус дар ҷамъи мардӯм мегӯяд:
“Савганд ба Худо, бародарам Ақилро дидам, ки ба шиддат фақир шуда буд ва аз ман мехост, ки як манн аз гандумҳои шуморо ба ӯ бибахшам. Кӯдаконашро дидам, ки аз гуруснагӣ мӯйҳояшон ҷӯлида ва рангашон бар асари фақр дигаргӯн гашта; гӯё сураташон бо нил ранг шуда бошад. Ақил боз ҳам исрор кард ва чанд бор хостаи хӯдро такрор намуд... Хаёл кард, ман динамро ба Ӯ мефурӯшам ва ба дилхоҳи ӯ гом бармедорам ва аз роҳу расми хеш даст мекашам. (Аммо ман дар баробари исрори Ӯ ва то ин ки бедор ва ҳӯшёр бошад ва бидонад, ки Алӣ дар иҷрои адолат сахтгир аст) оҳанеро дар оташ гӯдохтам, сипас онро ба баданаш наздик сохтам, то бо ҳарорати он ибрат гирад. Нолае ҳамчун бемороне, ки аз шиддати дард меноланд сар дод ва чизе намонда буд, ки аз ҳарорати он бисӯзад. Ба ӯ гӯфтам: “Эй Ақил! Занони сугманд дар суги ту бигирянд, аз оҳани гӯдохташудае, ки инсоне онро ба сурати бозича сурх кардааст нола мекунӣ, аммо маро ба сӯи оташе мекашонӣ, ки Худованди Ҷаббор бо шӯълаи хашм ва ғазабаш онро барафрӯхтааст? Ту аз ин ранҷ менолӣ ва ман аз оташи сӯзон нолон нашавам?...” (Наҳҷул балоға, хӯтбаи шумораи 224).