Шодӣ аз назари Ислом

Ислом дини пойдор, ҷаҳонӣ, ҳамагонӣ. ҳамазамонӣ, фардӣ, иҷтимоӣ, сиёсӣ, иқтисодӣ ва ҳар ончӣ як инсон ва ҷомеа дар дунё ва охираташ ниёз дорадро овардааст ва ба ҳамин сабаб, мефармояд: Қуръон тибён барои ҳамаи чизҳо аст. Баёнгари ҳар ончӣ ҳаст мебошад.

Имом Содиқ ба ибни Ҷундаб мегуяд:

يَا ابْنَ جُنْدَبٍ مَنْ سَرَّهُ أَنْ يُزَوِّجَهُ اللَّهُ الْحُورَ الْعِينَ وَ يُتَوِّجَهُ بِالنُّورِ فَلْيُدْخِلْ عَلَى أَخِيهِ الْمُؤْمِنِ السُّرُورَ

Писари Ҷундаб! Ҳар касе хушҳолӣ мекунад, ки Худо аз ҳуриёни биҳиштӣ ба ӯ ҳамсаре диҳад ва тоҷи нур бар сараш бигузорад бояд дили бародари мӯъминашро шод созад.