Худои Мутаол дар ояти 159 сураи Оли Имрон мефармояд:
فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظّاً غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّواْ مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِى الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ
(Эй Расули мо,) пас ба хотири раҳмате аз ҷониби Худо (, ки шомили ҳоли ту шуда,) бо мардум меҳрубон гаштаӣ ва агар хашин ва сангдил будӣ, (мардум) аз даври ту пароканда мешуданд. Пас аз (тақсири) онон даргузар ва барои онҳо талаби омурзиш кун ва дар умур бо онон машварат намо! Пас вақте тасмим гирифтӣ (қотеъ бош ва) бар Худованд таваккул кун. Ба ростӣ ки Худованд таваккулкунандагонро дӯст медорад.
Бидонем
Гарчӣ мӯҳтавои оят дастурҳои куллӣ аст, лекин нузули оят дар бораи ҷанги Уҳуд аст, зеро мусулмононе, ки дар ҷанги Уҳуд гурехта ва шикаст хӯрда буданд, дар оташи афсӯсу пушаймонӣ месухтанд. Онон атрофи Паёмбарро гирифта узрхоҳӣ менамуданд. Худованд низ бо ин оят дастурт афвт умумит ононро содир намуд.
Калимаи «шавр (машварат)» дар асл ба маънӣ макидани занбур аз шираи гулҳост. Дар машварат кардан низ инсон беҳтарин назарияҳоро ҷазб мекунад.
Биёмӯзем
1. Нармиш бо мардум як ҳадияи илоҳӣ аст.
2. Афроди хашин ва сахтгир наметавонанд мардумдорӣ кунанд.
3. Низоми ҳукуматии Ислом бар мабнои муҳаббат ва пайванду ҳамроҳӣ бо мардум аст.
4. Раҳбарӣ ва мудирияти дуруст бо афв ва гузашт ҳамроҳ аст.
5. Хатокорони пушаймон ва гунаҳкорони шармандаро бипазиреду ҷазб кунед.
6. Арзиши машваратро бо нокомиҳои мавсимӣ нодида нагиред.
7. Дар машварати Паёмбари Акрам(с) тафаққуд аз неруҳо, шукуфоии истеъдодҳо, шиносоии дӯстон аз душманон, гузиниши беҳтарин раъй, эҷоди муҳаббат ва алоқа ва дарси амалӣ барои дигарон нуҳуфтааст.
8. Зулмеро, ки ба ту карданд, афв кун ва барои гуноҳе, ки нисбат ба Худо анҷом доданд, талаби омурзиш кун ва дар масоили сиёсӣ-иҷтимоӣ, бо онон машварат кун.
9. Истиғфори Паёмбар дар бораи умматаш ба дастури Худост. Пас қабул низ ҳаст.
10. Машварат бо ҳокимияти марказӣ ва фармондеҳии ягона ва қотеъият зид нест.
11. Сухан ва тасмими ниҳоӣ бо раҳбар аст.
12. Дар канори фикру машварат таваккул бар Худо фаромӯш нашавад.
13. Ибтидо машварат ва сипас таваккул, роҳи чораи корҳост, хоҳ ба натиҷа бирасем ё нарасем.
14. Кореро анҷом диҳем, ки Худо дӯст дорад.
15. Худо таваккулкунандагонро дӯст дорад.
16. Дӯстони Худоро бишиносем.