Имрӯз дар дунё таъбири баде аз муҳаббат мекунанд. Ишқе, ки таъбир мекунанд муҳаббати воқеӣ нест, балки ҳамон ҳолати ҳаяҷонии ҷинсӣ аст, ки ба шакли хоссе худро зоҳир мекунад ва хеле аз мавридҳо арзише ҳам надорад, чун поя ва бунёде надорад. Муҳаббати амиқ, самимӣ ва Худоӣ ва бо эҳсоси масъулияти мутақобили байни духтару писар, ки бо риояти одоби динӣ ва издивоҷ анҷом шавад арзиш дорад ва ин муҳаббат рӯз ба рӯз бештар мешавад. Зану шавҳар бидонанд, ки баъд аз ин онҳо ду нафар не, балки яке ҳастанд ва як ҳадафро дунбол мекунанд. Ин муҳаббате аст, ки хонавода бар асоси он шакл мегирад ва идома меёбад.