Маҳбубият як амри модарзоди ва ирси нест. Дар ин матлаб мехоҳем аз бархе розҳои маҳбуб шудан барои ҳамсар парда бардорем ва ба шумо ёд диҳем чи тавр пояҳои зиндагиаторо аз ҳамин ҳоло муҳкам бичинед ки деворатон то сураё каҷ нашавад.

Амн бошед

Ҳамаи ҳамсарон ниёз доранд дар зиндаги эҳсоси амният кунанд ва дар сурате ҷазби тарафи муқобил мешаванд ки чунин эҳсосеро ба онҳо бидиҳанд. Худи шумо ҳам дӯст доред дар лаҳзае ки сукут кардаед ва дар худатон фур рафтаед, ҳамсаратон каноратон бинишанд ва дар мавриди ҳиссе ки дар ин лаҳза доред, бо шумо ҳарф бизанад. Бештари афрод дӯст доранд, шароите амн дошта бошанд то битавонанд нигарониҳои худро берун бирезанд. Роҳи пайдо кардани маҳбубият дар дили ҳамсар ин аст ки ба тарафи муқобил нишон диҳед метавонед ин фазои амнро барояш муҳайё кунед.

Ба озодиаш эҳтиром бигузоред

Дар даврони ошнои ба ӯ нишон диҳед ки шумо ҳеҷ намехоҳед шахсияташро тағир диҳед, бо ин кор собит мешавад ки шумо ӯро ҳамон тавре ки ҳаст, қабул доред. Бо ин кор ба ӯ ҳисси озоди медиҳед. Аслан барои тарафи муқобил маҳдудият иҷод накунед. Афрод аз маҳдуд шудан танаффур доранд бинобар ин маҳдудият иҷод накунед. Бо ин кор ӯ эҳсоси беҳтаре нисбат ба шумо пайдо мекунад.

Ба ӯ эҳсоси ҳимоят бидиҳед

Бештари афрод дар мавқеи сахти ба як пуштибо ниёз доранд. Дар сурате ки шумо барои тарафи муқобил нақши як ҳомиро дошта бошед барояш ризоятбахш аст ва ҳисси хубе ба ӯ мунтақил мекунед. Набояд дар баробари ӯ бетафовут бошед пас аз ҳаргуна кумаке дареғ накунед. Ҳамчунин ба ӯ барои касби энержи дубора ва мутааҳҳид будан дар корҳояш фурсат диҳед.

Ба ӯ нигоҳ кунед

Ду нафаре ки амиқан ошиқи якдигар ҳастанд, 75 дар сад аз замонеро ки гуфтугу мекунанд, ба якдигар нигоҳ мекунанд ва ҳангоме ки фарди нохондае миёни суҳбаташон ворид мешавад, оҳистатар рӯй аз якдигар бар мегардонанд. Дар гуфтугӯи маъмули, афрод 30 то 60 дар сад аз вақтро ба нигоҳ кардан ба якдигар ихтисос медиҳанд.

Додани ҳисси хубро фаромӯш накунед

То онҷо ки бароятон муқаддар аст аз ташвиқи тарафи муқобил худдори накунед чун вақте ӯро нисбат ба худаш хуш бин мекунед ӯ ба шумо низ хуш бин мешавад. Равшантар бигуяд вақте ки мураттаб аз дигарон интиқод кунед билохира ба ҷое мерасед ки онҳоро нисбат ба худашон бадбин мекунед ва ин бадбни саранҷом ба худи шумо боз мегардад ва ба маҳбубиятатон зарбае мезанад. Ин табиати башар аст ки аз одаме ки ба шиддат аз ӯ интиқод кунад, хушаш намеояд.

Барояш беҳтарин бошед

Ба ӯ нишон диҳед ки мехоҳем барояш беҳтарин бошед. Ба худатон бирасед ва барои иртиқои ҷисми ва руҳи ва иҷтимои худ вақт сарф кунед ва ӯро ташвиқ кунед ки дар ҳамин роҳ қадам бардорад. Расидаги ва таваҷҷуҳи дақиқ ба пушиш, инзибот ва оростаги метавонад шуморо хостагитар кунад. Агар чи мо муътақидем либос шарофат намеоварад вале инзибот шарофат меоварад. Ҳазрати Набии Мукаррами Ислом(с) ҳангоми хориҷ шудан аз хона атри махсус истифода мекарданд, муҳои худро шона ва либосҳои худро муназзам карда ва сипас хориҷ мешуданд. Чаро ки зоҳири зебо ва ороста ҷозибаофарин ва маҳбубиятовар аст. Зебои дарун ва оромиш ва назми даруни шумо ҳам метавонад ба ҳамин мизон боиси маҳбубяити шумо шавад.

Роздор бошед

Дар бораи исрори тарафи муқобил, айбпуши ва роздор бошед. Айбҳои ӯро барои ҳеҷ кас ҳатто волидайни худ баён накунед. Ояти Қуръон мефармояд: «هن لباس لكم» яъне занҳо бояд пушиши муносиба барои айбҳои мардон бошанд. Он қадар бояд дар пушиши айбҳо дақиқ ва ҳассос бошед ки ҳатто агар касе қасам хурд ки ҳамсари шумо фалон айбро дорад шумо ҳам қасам бихуред ки не, аз ин айб дур аст ва ин тавр нест.

@2020 - tojikon.org. Ҳамаи ҳуқуқҳо маҳфузанд. Истифодаи матлабҳо бо зикри манбаъ иҷозат аст!
Дар Сама тарроҳӣ шудааст