Муноҷоти имом Алӣ ибни Абитолиб(к) дар масҷиди Кӯфа 
«اَللّهُمَّ اِنّى أَسْئَلُکَ الأَمَانَ یَوْمَ لا یَنْفَعُ مَالٌ وَلا بَنُونَ إِلاَّ مَنْ اَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلیمٍ
وَ أَسْئَلُکَ الأَمَانَ یَوْمَ یَعَضُّ الظّالِمُ عَلى یَدَیْهِ یَقُولُ یا لَیْتَنىِ اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبیلاً
وَ أَسْئَلُکَ الأَمَانَ یَوْمَ یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصِى وَالأَقْدَامِ
وَ أَسْئَلُکَ الأَمَانَ یَوْمَ لا یَجْزِى وَالِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَ لاَ مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَنْ وَالِدِهِ شَیْئاً إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ
وَ أَسْئَلُکَ الأَمَانَ یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ
وَ أَسْئَلُکَ الأَمَانَ یَوْمَ لا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئاً وَ الأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ
وَ أَسْئَلُکَ الأَمَانَ یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ وَ صَاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ
وَ أَسْئَلُکَ الأَمَانَ یَوْمَ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِى مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنیهِ وَ صَاحِبَتِهِ وَ أَخِیهِ وَ فَصِیلَتِهِ الَّتِى تُؤْوِیهِ وَ مَنْ فِى الأَرْضِ جَمِیعاً ثُمَّ یُنْجِیهِ کَلاَّ إِنَّهَا لَظَى نَزَّاعَةً لِلشَّوى
“Худоё аз ту
амон мехоҳам дар он рӯзе, ки ҳеҷ касро молу фарзандон суд намедиҳад, магар он кӣ дили солиму пок ба назди Худо оварад.
ва аз ту амон мехоҳам дар он рӯзе, ки ситамкор ҳарду дасти худро мегазад ва мегӯяд: Эй кош, бо Расули Худо роҳи ҳақро дар пеш мегирифтам.
ва аз ту амон мехоҳам дар рӯзе, ки гунаҳкорон ба чеҳра ва рухсорашон шинохта мешаванд ва онҳоро аз пешониҳо ва қадамҳо (барои муҷозот) мегиранд.
ва аз ту амон мехоҳам дар рӯзе, ки падаре ба ҷои фарзандаш муҷозот намешавад ва фарзанде ҳам ба ҷои падараш муҷозот намешавад, ба ростӣ ваъдаи Худо ҳақ аст.
ва аз ту амон мехоҳам дар рӯзе, ки узрхоҳии ситамкорон ба онҳо фоидае надорад ва барояшон лаънат ва ҷои баде ҳаст.
ва аз ту амон мехоҳам дар рӯзе, ки ҳеҷ кас барои каси дигар коре наметавонад бикунад ва кор дар он рӯз фақат ба дасти Худост.
ва аз ту амон мехоҳам дар рӯзе, ки инсон аз бародару падару модару ҳамсару фарзандонаш мегурезад ва барои ҳар кас дар он рӯз кору гирифторие аст, ки фақат ба он мепардозад.
ва аз ту амон мехоҳам дар он рӯзе, ки ҷинояткор дӯст дорад барои наҷот аз азоби он рӯз писарону ҳамсараш ва бародарашу хешовандонашро, ки ӯро (дар дунё) паноҳ медоданд ва ҳар кӣ дар замин ҳаст ҳамаро фидо кунад, вале ҳаргиз (чунин имкон надорад) ва дӯзах оташи сӯзон аст, ки пӯст аз тан меканад.
@2020 - tojikon.org. Ҳамаи ҳуқуқҳо маҳфузанд. Истифодаи матлабҳо бо зикри манбаъ иҷозат аст!
Дар Сама тарроҳӣ шудааст