Худои Мутаол мефармояд:
الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَّعْلُومَتٌ فَمَنْ فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجَّ فَلاَ رَفَثَ وَ لاَ فُسُوقَ وَلاَ جِدَالَ فِى الْحَجِّ وَمَا تَفْعَلُواْ مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللَّهُ وَ تَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَيْرَ الْزَّادِ الْتَّقْوى وَاتَّقُونِ يَأُوْلِى الْأَلْبَبِ
(Мавсими) ҳаҷ (дар) моҳҳои муайяне (Шаввол, Зилқаъда ва Зилҳиҷҷа) аст. Пас ҳар кас дар ин моҳҳо фарзи ҳаҷро адо кунад, (бидонад, ки) омезиши ҷинсӣ ва гуноҳу ҷидол дар ҳаҷ раво нест ва ҳар кори хайре кунед Худо онро медонад. Ва тӯша бигиред, ки албатта беҳтарин тӯша, парҳезгорӣ аст. Эй хирадмандон, танҳо аз ман парво кунед.
Сураи Бақара, ояти 197